Αναρχία επικρατεί, στις Η.Π.Α.; Φαίνεται πως ναι, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι, ακριβώς. 

Στην πραγματικότητα, ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος προσπαθεί να ανατρέψει την εκλογική ήττα του, η οποία είναι, όπως έχουμε γράψει, ήδη, από τον περασμένο Νοέμβριο, προϊόν και της στοχευμένης εκλογικής νοθείας, στην οποία προέβη ο κομματικός και πολιτειακός εκλογικός μηχανισμός των Δημοκρατικών, σε κρίσιμες πολιτείες, με το παραφούσκωμα του εκλογικού σώματος, που επιχειρήθηκε και τελικά, πέτυχε να δώσει την νίκη, στον Joe Biden και την Kamala Harris, η οποί, όπως φαίνεται, θα διαδεχθεί, αργά, ή γρήγορα, στην προεδρία, τον γηραιό νεοεκλεγέντα πρόεδρο. 

Θα μπορούσε να επιτύχει τον στόχο του, εάν συναινούσε ο απερχόμενος αντιπρόεδρος Mike Pence, στην άμεση, εκ μέρους του, αμφισβήτηση του σώματος των εκλεκτόρων, που ψήφισαν Biden, αλλά ο Mike Pence, λειτουργώντας, ως φύλακας της υποτιθέμενης εγκυρότητας του αμερικανικού ολιγαρχικού πολιτικού, δεν είναι διατεθειμένος να κάνει αυτό, που θέλει ο Donald Trump, ο οποίος, όπως φαίνεται, έχει απομονωθεί, από την πολιτική ολιγαρχία των Η.Π.Α.

Προφανώς, δεν έχει απομονωθεί, από τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι, όπως φαίνεται και από την κατάληψη της έδρας του Κογκρέσου, από αυτούς, μετά την μεγάλη συγκέντρωση, που πραγματοποίησαν, στην Ουάσινγκτων, δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν την ήττα του Trump, ο οποίος είναι δεδομένο ότι υποκίνησε την κατάληψη του Καπιτωλίου και φυσικά, είναι προφανές ότι θα αντιμετωπίσει νομικά προβλήματα, με αυτή την ενέργειά του. 

Τελικά, δηλαδή, δεν πέτυχε τίποτε ο Donald Trump; Δεν είναι αλήθεια αυτό. Κάτι πέτυχε.

Πέτυχε το να μην επικυρωθεί, χθες, η εκλογή του αντιπάλου του. Δεν λίγο αυτό, αλλά δεν είναι και πολύ, είναι ελάχιστο, διότι η επικύρωση της εκλογής του Joe Biden, όσο και αν τραβήξει, σε μάκρος, μπορεί να γίνει – και θα γίνει –, ακόμη και σήμερα, ή εντός των προσεχών ημερών, όσες και αν είναι αυτές.

Επίσης, αυτό, που πέτυχε (και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων) ο απερχόμενος πρόεδρος των Η.Π.Α., είναι να εξευτελίσει, βαρύτατα και σε βάθος χρόνου, το ολιγαρχικό αμερικανικό πολιτικό σύστημα, γεγονός, το οποίο είναι περισσότερο, από προφανές. Και αυτό η αμερικανική πολιτική ολιγαρχία και το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν πρόκειται να του το συγχωρήσουν ποτέ.

Αλλά, ουσιαστικά, ο Donald Trump έχει βρεθεί, σε αδιέξοδο και το μόνο, που πιστεύω ότι μπορεί να κάνει, είναι να διαπραγματευθεί, για το προσωπικό του μέλλον. Αν και τα περιθώρια, για κάτι τέτοιο έχουν στενέψει, πάρα πολύ, αφού, σχεδόν, όλοι οι συνεργάτες του τον έχουν εγκαταλείψει και το αμερικανικό κατεστημένο είναι τσαντισμένο μαζύ του.

Δεν πρόσεξε και έχασε, έστω και αν του έκαναν νοθεία, στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Ας πρόσεχε. 

Το μέλλον, βέβαια, σχετικά, με την υπόθεση Trump, πρόκειται να είναι πολύ πλούσιο και θα μας διασκεδάσει.

Θα δούμε…

11 

Ήταν δεδομένο, εδώ και δύο σχεδόν χρόνια πριν, δηλαδή από την εποχή της Συμφωνίας των Πρεσπών, ότι η σλαβομακεδονική πολιτική ελίτ των Σκοπίων, με την ένταξη της χώρας τους, στο ΝΑΤΟ, δεν είχε τελειώσει, με τις εκκρεμότητες, που είχαν προκύψει, από το ιστορικό παρελθόν, αλλά και από τις πραγματικότητες της σύγχρονης εποχής.

Μπορεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με την πλήρη στήριξη του Donald Trump και της Angela Merkel, αλλά και την αποδοχή της Βουλγαρίας του Μπόϊκο Μπορίσωφ, να ένταξε την Σλαβομακεδονία (με την ονομασία Βόρεια Μακεδονία), στο ΝΑΤΟ, αφού αυτό ήταν το κοινό συμφέρον  όλων, αλλά αυτή η εξέλιξη, ουδόλως, σήμαινε ότι οι περιπέτειες έληξαν και ότι οι σκληρές πραγματικότητες ξεπεράστηκαν.

Δεν ξεπεράστηκαν οι σκληρές πραγματικότητες και οι περιπέτειές τους δεν έχουν  λήξει, όχι, μόνον, εξ αιτίας της μεγεθυνόμενης αλβανικής μειονότητας, η οποία, στην πραγματικότητα, συνδιοικεί την χώρα, της οποίας η μέλλουσα τύχη παραμένει άγνωστη, αλλά και επειδή, μετά το ξεπέρασμα  του ελληνικού εμποδίου, ο παραπάνω εικονιζόμενος Ζόραν Ζάεφ και οι συν αυτώ, βρίσκονται  αντιμέτωποι, με το παρελθόν, αλλά και το παρόν  του σλαβομακεδονικού πληθυσμού της χώρας. Δηλαδή, με την βουλγαρική Ιστορία, της οποίας οι Σλαβομακεδόνες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, δεν έληξε αυτό το ζήτημα, διότι, τώρα, που η ηγεσία των Σκοπίων επιδιώκει την έναρξη των διαπραγματεύσεων, για την ένταξη της χώρας της, στην ‘‘Ευρωπαϊκή Ένωση’’, η  βουλγαρική ηγεσία, με την  σειρά της, βάζει βέτο, στην διαδικασία, απαιτώντας, από τους Σλαβομακεδόνες να αναγνωρίσουν το ιστορικό παρελθόν τους, αλλά, ουσιαστικά και το παρόν τους, ως Βουλγάρων, με την αποδοχή του γεγονότος ότι η αποκαλούμενη, ως ‘‘μακεδονική’’ γλώσσα, είναι, απλώς, ένα ιδίωμα της βουλγαρικής  γλώσσας.

Κάπως έτσι, ο Ζόραν Ζάεφ και η σλαβομακεδονική ελίτ βρίσκονται μπροστά, σε ένα απόλυτο αδιέξοδο. Είναι σαφές ότι η βουλγαρική ηγεσία, ευρισκόμενη, σε πλεονεκτική θέση, δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τις πιέσεις της Angela Merkel και θα επιμείνει, σε όλα όσα διεκδικεί – τα οποία, άλλωστε, συμβαδίζουν, με την πραγματικότητα -  και παρά τα όσα αναφέρει η Συμφωνία των Πρεσπών,  περί ‘‘μακεδονικής’’ γλώσσας, αλλά και εθνότητας, θα υποχρεώσει τους ηγέτες των Σκοπίων να αποτυπώσουν, σε γραπτή συμφωνία, την παραδοχή ότι η ΄‘μακεδονική’’ γλώσσα είναι μια βουλγαρική διάλεκτός και ότι, ως  εκ τούτου, οι Σλαβομακεδόνες είναι Βούλγαροι, που – όπως υποχρεώθηκε να ομολογήσει ο Ζόραν Ζάεφ - χωρίστηκαν, από το βουλγαρικό έθνος, λόγω του πυρακτωμένου καλοκαιριού του 1913, με την συντριπτική  ήττα του βουλγαρικού κράτους, στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο και την ενσωμάτωσή τους, στην παλαιά  Γιουγκοσλαβία,  μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάπως έτσι και η Αθήνα  αφήνει την Σόφια να βγάλει το φίδι, από την τρύπα και να  μην φαίνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως ο κακός της όλης υπόθεσης.

Δεν κάνει άσχημα, αλλά...

Κυνηγάει τα αμερικανικά ταχυδρομεία ο Donald Trump. Δύσκολο να βρει άκρη, αλλά όχι ακατόρθωτο. Θα δούμε.. . 

Όλες αυτές τις ημέρες, πριν και μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές της 3/11/2020, απέφυγα να πάρω θέση, όχι επειδή δεν είχα άποψη, για το ζήτημα αυτό, αλλά επειδή, παρά τον προπαγανδιστικό καταιγισμό των αμερικανικών και των διεθνών ΜΜΕ, που προέβλεπαν μια άνετη επικράτηση του Jo Biden, η αλήθεια ήταν ότι η εκλογική μάχη θα ήταν, εξαιρετικά, αμφίρροπη και ως εκ τούτου, το αποτέλεσμά τους, επρόκειτο να είναι, επίσης, εξαιρετικά, αμφίβολο και αμφισβητήσιμο, ως προϊόν νοθείας. 

Τελικά, το, ακόμη, μη ολοκληρωμένο και, έντονα, αμφισβητούμενο αποτέλεσμα προεδρικών εκλογών, στις ΗΠΑ, απέδειξε ότι η στάση αυτή υπήρξε ορθή.  Ο Jo Biden δεν έκανε κανένα εκλογικό περίπατο, ενώ, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο ουσιαστικός νικητής αυτής της εκλογικής μάχης - ακόμη και αν χάσει την προεδρία - είναι ο Donald Trump. 

Αλλά, εδώ δεν ήλθαμε, για να ευλογήσουμε τα γένια μας. Ήλθαμε, για να μιλήσουμε, για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, οι οποίες είναι, έντονα, προβληματικές. 

Ο Donald Trump  κτυπιέται και οδύρεται ότι προσπαθούν να του κλέψουν την νίκη, μέσα από μια εκτεταμένη εκλογική νοθεία. Και τα παραπάνω στοιχεία, με δεδομένη και την αποχή που υπήρξε, στις εκλογές της 3/11/2020, δείχνουν ότι οι καταγγελίες του, εν ενεργεία, Αμερικανού προέδρου δεν είναι, στον αέρα. Έχουν βάση. 

Είναι, εξαιρετικά, δύσκολο, φθάνοντας κοντά, στα όρια του απίθανου, οι ψηφίσαντες πολίτες να ξεπέρασαν, τόσο πολύ, τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους, στις κρίσιμες αυτές πολιτείες, όσο και αν οι νέοι ψηφοφόροι μπορούν να εγγράφονται και στην ημέρα των εκλογών. 

Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε, με σημαντικές εκλογικές ανωμαλίες - από ό,τι φαίνεται ψήφισαν και οι πεθαμένοι - , οι οποίες, προφανώς, έχουν επηρεάσει και τα όποια εκλογικά αποτελέσματα. Και φυσικά, αυτές οι εκλογικές ανωμαλίες λειτούργησαν, εις βάρος του Donald Trump, αφού, προφανώς, ο εκλογικός μηχανισμός του "sleepy Jo", που δεν ήταν τόσο sleepy, κατάφερε να παραφουσκώσει το εκλογικό σώμα, στις κρίσιμες Πολιτείες, στις οποίες ο Donald Trump είχε το πάνω χέρι και να παρακάμψει το προβάδισμα του Αμερικανού προέδρου.

Αλλά όλα αυτά έχουν, σε άμεσο πρακτικό επίπεδο, μικρή σημασία, αφού το ποιός θα είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα κριθεί από τα δικαστήρια. 

Πρέπει, εδώ, να σημειωθεί ότι το Ανώτατο Δικαστήριο, σε μια πρώτη απόφασή του, σχετικά, με το αλαλούμ των επιστολικών ψήφων, έκρινε ότι οι επιστολικές ψήφοι, που εστάλησαν, μετά το κλείσιμο των καλπών, πρέπει να ξεχωριστούν, από τις άλλες, χωρίς να πει το τί θα γίνει, με αυτές.

Με δεδομένες τις συνεχείς καταγγελίες του Αμερικανού προέδρου, για μεγάλη εκλογική νοθεία, εις βάρος του, η υπόθεση θα οδηγηθεί, στα δικαστήρια. Και πιθανότατα, θα κριθεί, από το Ανώτατο Δικαστήριο. 

Βέβαια, ο Donald Trump βρίσκεται, σε δυσχερή θέση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει χάσει κάθε ελπίδα.

Ως εκ τούτου, το μέλλον των αμερικανικών εκλογών και της ανάδειξης του προέδρου των ΗΠΑ, πρόκειται να είναι πολύ συναρπαστικό. 

Εδώ θα είμαστε να το παρακολουθήσουμε..

Μιλώντας, για τις νέες ενέργειες της Άγκυρας, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, είναι πολύ φυσικό να τονίσω ότι δεν αποτελεί έκπληξη ο νέος πλους του Oruc Reis έξω από το Καστελλόριζο. Ήταν αναμενόμενος, από την στιγμή, που η ηγεσία των κρατών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", στην σύνοδό της, στις αρχές Οκτωβρίου, δεν αποφάσισε την εφαρμογή κυρώσεων, που να δαγκώνουν την τουρκική οικονομία και την ισλαμοφασιστική ελίτ, που κυβερνά την γειτονική χώρα. 

Η ωμή αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν κατάφερε τίποτε το ουσιαστικό, ως προς το τελικό κείμενο των συμπερασμάτων της συνόδου των ηγετών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" της 1 και 2/10/2020. Απέτυχε, πλήρως, να περάσει οποιοδήποτε μέτρο κυρώσεων, σε βάρος της Τουρκίας - εάν και εφόσον ο στόχος της ήταν αυτός, που διακήρυσσε, ότι δηλαδή επεδίωκε την δημιουργία ενός μηχανισμού αυτόματων κυρώσεων, εις βάρος της Άγκυρας, για όσα έπραξε και πράττει, στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. 

Το τελικό κείμενο των συμπερασμάτων της συνόδου, όσον αφορά την Τουρκία, αναλώθηκε, σε πολλά λόγια, χωρίς ουσία, την στιγμή, που η τουρκική ηγεσία παρακινεί το Μπακού και συμμετέχει, στον πόλεμο, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο οποίος θα οδηγήσει, σε μια σύγχρονη αρμενική γενοκτονία, εάν οι Αζέροι Τούρκοι καταφέρουν να επιτύχουν τους στόχους τους, οι οποίοι συνοψίζονται στην κατάληψη αυτής της περιοχής, που κατοικείται από αρμενικό, στην μέγιστη πλειοψηφία του, πληθυσμό. Και αυτό είναι κάτι, που είναι, άμεσα, εφικτό. 

Αντί, λοιπόν, οι ευρωπαϊκές ελίτ να κόψουν τον βήχα, στην Άγκυρα και να της επιβάλουν έναν μηχανισμό άμεσων και σκληρών κυρώσεων, για την επιθετική συμπεριφορά της, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, αλλά και για την άμεση συμμετοχή της, στον αρμενικό πόλεμο, ο οποίος, στο μέτωπο του Αρτσάχ κινδυνεύει, στο να εξελιχθεί, σε μια νέα, μια σύγχρονη γενοκτονία, προτιμούν να ποιούν την νήσσα και να αρκούνται, σε λόγια, τα οποία ο Recep Tayyip Erdogan και οι συν αυτώ, τα γράφουν, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και φυσικά, γελούν, με αυτή την επίδειξη της αυταπόδεικτης κατάντιας της ηγεσίας της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", που, στην περίπτωση της Τουρκίας, διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμιλο. 

Η "Ευρωπαϊκή, Ένωση", μάλιστα, δεν ζήτησε και η ελληνική κυβέρνηση δεν απαίτησε, ούτε, καν, την άρση του casus belli, προκειμένου να μπορέσει να αρχίσει, μέσα σε ένα ανεκτό επίπεδο οποιοσδήποτε αξιοπρεπής ελληνοτουρκικός διάλογος, ο οποίος, διεξάγεται, στο παρασκήνιο και θα διεξαχθεί, υπό το καθεστώς της απειλής, που έχει και θέλει να συνεχίσει να επιβάλει η Άγκυρα. 

Υπ' αυτές τις συνθήκες, η αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης είναι παταγώδης και η υποκρισία των ηγετών των ευρωπαϊκών κυβερνησεων (με πρώτη και χειρότερη την γερμανική) θηριώδης, αφού αυτά, που απασχόλησαν, την σύνοδο, ήσαν θέματα, τα οποία δεν αφορούν κράτη της "Ένωσης". 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση" ασχολήθηκε με το θέμα της δηλητηρίασης του Αλεξέυ Ναβάλνυ με τον απαγορευμένο νευροτοξικό παράγοντα Νόβιτσοκ και την επιβολή κυρώσεων, κατά της Ρωσίας, οι οποίες όμως και αυτές πρόκειται να έχουν έναν υποκριτικό περιεχομενο.  παρά τα παχειά λόγια, δεν σκοπεύει να σταματήσει τον, σχεδόν, ολοκληρωμένο αγωγό Nord Stream 2, που θα μεταφέρει περισσότερο φυσικό αέριο, χώρα της, επειδή λέει ότι, εαν επιβληθούν ευρωπαϊκές κυρώσεις, σε βάρος της Ρωσίας, για το έργο αυτό, θα πληγούν πάνω από 100 ευρωπαϊκές εταιρείες, που εμπλέκονται, εκ των οποίων οι μισές, από αυτές, δρουν στην Γερμανία και ως εκ τούτου, πολλοί Ευρωπαίοι εργάτες θα υποφέρουν από ένα πάγωμα της κατασκευής. (Επικεφαλής, στην κατασκευή του Nord Stream 2, είναι ο ρωσικός κρατικός κολοσσός αερίου Gazprom, ενώ το 50% της χρηματοδότησης το παρέχουν οι γερμανικές Uniper και η μονάδα Wintershall της BASF, η αγγλοολλανδική εταιρεία Shell, η αυστριακή OMV και η γαλλική Engie). 

Το αστείο είναι ότι η ηγεσία των κρατών μελών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", ενώ είναι ανίκανη και δεν επιθυμεί να αντισταθεί και να αντιμετωπίσει την τουρκική πρόκληση, θέλει να επιβάλει κυρώσεις, στο καθεστώς της Λευκορωσίας, για την προφανή νόθευση των αποτελεσμάτων των πρόσφατων προεδρικών εκλογών, που διεξήχθησαν, στην χώρα αυτή, την ίδια στιγμή, που, η ευρωελίτ είναι, απολύτως, ανίκανη να αντιμετωπίσει και να διευθετήσει τα προβλήματα του οίκου της. 

Αλλά η ευρωελίτ ήταν και παραμένει ανίκανη και άβουλη, στο να σταθεί, ως περιφερειακή και παγκόσμια δύναμη. 

Όμως, το πρόβλημα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι, μόνον, οι ευρωπαϊκές ελίτ και οι κυβερνήσεις των κρατών της "Ένωσης". Το κύριο πρόβλημα, που έχουμε μπροστά μας, είναι τα πεπραγμένα της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. 

Δυστυχώς...

Η εξελισσόμενη πολεμική αντιπαράθεση, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ πρέπει να έχει μια πολύ συγκεκριμένη κατάληξη, η οποία δεν είναι άλλη, από την ήττα και την συντριβή συντριβή των Αζέρων Τούρκων.

Μπορεί το γεωπολιτικό παιχνίδι, στην ευρύτερη περιοχή, να είναι πολύπλοκο, αφού η Αρμενία, που είναι χριστιανική χώρα, υποστηρίζεται από την Ρωσία, το Ιράν και την Γαλλία, ενώ το Αζερμπαϊτζάν, που είναι μια σιιτική μουσουλμανική χώρα, υποστηρίζεται, από την Τουρκία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, τα δεδομένα επί του εδάφους, εάν είναι πολύ σκληρά, αμείλικτα και αδυσώπητα. 

Προφανώς, οι γεωπολιτικές διαστάσεις του ζητήματος είναι, εξαιρετικά, σημαντικές και ανάμεσα στα άλλα, έχουν να κάνουν, με τους αγωγούς φυσικού αερίου, που ξεκινούν, από το Αζερμπαϊτζάν και την επιρροή, που θέλουν να ασκήσουν, στην περιοχή, οι υπερδυνάμεις και η Άγκυρα. Και φυσικά, αυτά τα γεωπολιτικά δεδομένα, που έχουν αναβαθμίσει την γεωστρατηγική σημασία αυτής της περιοχής του νότιου Καυκάσου, δεν μπορούν να αγνοηθούν, σε καμμία περίπτωση. 

Αλλά, κατά την δική μου γνώμη, αυτό δεν είναι το κυριότερο ζήτημα, που αφορά την παρούσα κατάσταση, την οποία δημιουργεί η εκκίνηση και η εξέλιξη του πολέμου, με τον σαφέστατο στόχο της αζερικής ηγεσίας, υπό τον Ιλχάν Αλίεφ, να κατακτήσει την αυτόνομη περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ και να διαλύσει την κρατική οντότητα του αρμενικού Άτσεχ, που αυτοδιοικείται, από την μεγίστη πλειοψηφία των Αρμενίων κατοίκων της.

Αυτό που έχει σημασία, είναι το ποιά πρόκειται να είναι τα αποτελέσματα του πολέμου, που ξεκίνησε, το πρωΐ της 27/9/2020, στον νότιο Καύκασο. Και αυτό, στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε, είναι ότι ο πόλεμος αυτός είναι πιθανό να καταλήξει, σε μια νέα και τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή, που μπορεί να εξελιχθεί, σε μια σύγχρονη, σε μια μοντέρνα εκδοχή και συνέχιση της αρμενικής γενοκτονίας της δεκαετίας του 1910. 

Εάν οι Αζέροι Τούρκοι επιτύχουν να κατακτήσουν το αρμενικό Άτσεχ - το Ναγκόρνο Καραμπάχ -, το ερώτημα, που, εν τοις πράγμασι, πρόκειται να προκύψει, είναι το ποια θα είναι η τύχη του αρμενικού πληθυσμού της περιοχής.

Προφανώς, ο αρμενικός πληθυσμός θα τεθεί, υπό καθεστώς κατοχής και φυσικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, όσοι, από τον πληθυσμό αυτόν, επιβιώσουν, θα εκδιωχθούν, από τις πατρογονικές τους εστίες, αναβιώνοντας και συνεχίζοντας, στις ημέρες μας, το παλαιό κακοποιό και γενοκτονικό έργο των Νεοτούρκων των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα, που, διεκπεραίωσε, στην εποχή του, ο Mustafa Kemal.

Η αποτροπή αυτής της αποτρόπαιας εξέλιξης, η οποία δεν είναι, καθόλου, απίθανο, εάν δεν υπάρξουν οι αναγκαίες και επείγουσες διεθνείς πρωτοβουλίες, να οδηγηθεί, στο να μετατραπεί, σε μια ανοικτή και απροκάλυπτη γενοκτονία, είναι το πρώτιστο ζητούμενο, στον πόλεμο, που έχει ξεκινήσει, στον νότιο Καύκασο.

Ως εκ τούτου, το Αζερμπαϊτζάν, που είναι το κράτος των Αζέρων Τούρκων, πρέπει να ηττηθεί, προκειμένου να αποτραπεί ο άμεσος κίνδυνος της εθνοκάθαρσης, που πρόκειται να αποτελέσει την συνέχεια της παλαιάς γενοκτονίας του αρμενικού πληθυσμού, αλλά και η πολύ πιθανή σύγχρονη γενοκτονία του, που προφανώς, στην υλοποίηση αυτών των δύο εκδοχών, είναι που αποσκοπεί, ως ένα δεύτερο τουρκικό κράτος, το Αζερμπαϊτζάν, με την άμεση ηθική και υλική επικουρία του καθεστώτος των ισλαμιστών και των γκρίζων λύκων της Άγκυρας.

Μέσα στα πλαίσια αυτά, η θέση της φιλοαζερικής (και ουσιαστικά, φιλοτουρκικής)  ¨ουδετερότητας¨, απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, η ελληνική κυβέρνηση, εξυπηρετώντας τις απαιτήσεις του Mike Pompeo και της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είναι, απολύτως, απαράδεκτή.

Παρά τα όσα, υποκριτικά, λέγονται, περί καταπαύσεως του πυρός και επαναφοράς του (ουσιαστικά ανύπαρκτου) διαλόγου των δύο πλευρών, ο πόλεμος θα συνεχισθεί, έως ότου το Αζερμπαϊτζάν και η Άγκυρα επιτύχουν τους στόχους τους, ή ηττηθούν στα πεδία των μαχών.

Ως εκ τούτου, η ήττα και η συντριβή των δύο τουρκικών κρατών καθίστανται απαραίτητες και σε κάθε περίπτωση, αναγκαίες.