Και όμως, οι Ταλιμπάν νίκησαν... 

Ότι η ηγεσία των ΗΠΑ αποτελείται, από παραζαλισμένα κοτόπουλα και το ΝΑΤΟ είναι ανύπαρκτο, σαν πραγματική στρατιωτική δύναμη, το έχουμε γράψει πολλές φορές και η τωρινή, άρον - άρον, διακήρυξη του Jo Biden ότι τα αμερικανικά στρατεύματα, όπως και αυτά του ΝΑΤΟ, θα αρχίσουν να φεύγουν, πριν από την 1η Μαΐου και χωρίς προϋποθέσεις, από το Αφγανιστάν, έρχεται να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Θα φύγουν, λέει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, μέχρι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, χωρίς προϋποθέσεις, διότι το να τεθούν προϋποθέσεις, για την απόσυρση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, είναι ένας τρόπος για να μην φύγουν, ποτέ.

Με λίγα λόγια οι Αμερικανονατοϊκοί την κοπανούν από το Αφγανιστάν ηττημένοι και εξευτελισμένοι, αφήνοντας, πίσω τους ερείπια, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, μετά από έναν 20ετή πόλεμο, όπου σπαταλήθηκαν, πάνω από 10 τρισ. $, οδηγώντας στο, περίπου, άτακτο φευγιό των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και στην περιφανή νίκη των Ταλιμπάν, εναντίον των οποίων έγινε ο πόλεμος αυτός.

Αυτό που θα ακολουθήσει θα μοιάζει πολύ, με όσα συνέβησαν στην Σαϊγκόν, τον Απρίλιο του 1975. Οι Αμερικανοί και οι νατοϊκοί θα φύγουν, όπως - όπως και θα αφήσουν τους ντόπιους συνεργάτες τους, στην κακή τους τύχη, την οποία τους ετοιμάζουν οι Ταλιμπάν, αφήνοντας στην άκρη, τις όποιες δεσμεύσεις είχαν αναλάβει, έναντι αυτών.

Κάπως έτσι και με αυτή την συμπεριφορά, το τσούρμο, που διοικεί την Ουάσινγκτων και την Δύση, στο σύνολό της, προσπαθεί να πείσει ότι θα υπερασπιστεί την Ουκρανία, αν και όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφασίσει να την διαμελίσει.

Πραγματικά, ο Jo Biden και το συνάφι του ειναι, για γέλια και για κλάματα. Και θα ακολουθήσουν σκηνές απείρου κάλλους, εάν η Μόσχα πράξει αυτό, που έπρεπε να πράξει και το οποιο δεν έπραξε, στην Ουκρανία, το 2014.

Ίδωμεν...

Θα τολμήσουν ο Jo Biden και οι επιτελείς του να παρέμβουν, στρατιωτικά, για να βοηθήσουν το Κίεβο, εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφασίσει να καταστρέψει το ουκρανικό κράτος, όπως, ρητά, έχει δηλώσει ο Σεργκέι Λαβρώφ;

Ούτε στα αστεία, δεν σκέπτεται ο "κοιμισμένος Jo" οποιαδήποτε τέτοια πιθανότητα. Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού οι, μεν, Αμερικανοί είναι, όπως και άλλες φορές γράψει, κότες και οι, δε, νατοϊκοί ανύπαρκτοι, μετά την ρωσική απειλή ότι η Μόσχα θα λάβει έκτακτα μέτρα, εάν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ τολμήσουν να εμπλακούν, στρατιωτικά, για να αποκρούσουν μια πιθανή ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία.

Τότε, γιατί η νέα αμερικανική κυβέρνηση ενθαρρύνει την επιθετική συμπεριφορά της ουκρανικής ηγεσίας, έναντι των de facto αποσχισθεισών νοτίων ουκρανικών επαρχιών;

Μπορεί η αμερικανική ηγεσία να αποτελείται, από κότες, αλλά οι Αμερικανοί ηγέτες δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν ότι, εάν αναμειχθούν, στρατιωτικά, θα συντριβουν, αλλά ενθαρρύνουν τον (αφελή;) πρόεδρο της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκυ, στο να ονειρεύεται ότι μπορεί να καταλάβει τις αποσχισθείσες επαρχίες, η και να ανακαταλάβει την ... Κριμαία, προφανώς, έχουν ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια και φυσικά, θα αφήσουν το ουκρανικό κράτος έρμαιο, στις ορέξεις της ρωσικής ηγεσίας, εάν η ηγεσία του Κιέβου διαπράξει την ανοησία να υπερβεί τα εσκαμμένα.

Τι φαίνεται ότι επιδιώκει η Ουάσινγκτον;

Αυτό, που φαίνεται να επιδιώκει, είναι  να αλλάξει, ριζικά, η επικρατούσα κατάσταση, στην Ευρώπη, στην οποία επιθυμεί να εγκαταστήσει πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς, για να αποκρουσθεί η "ρωσική επιθετικότητα", αφού η ύπαρξή της θα έχει επιβεβαιωθεί, στην Ουκρανία.

Αυτή η στρατηγική, όμως, δεν είναι αρεστή, ούτε επιθυμητή, στο Παρίσι και στο Βερολίνο, που δεν θέλουν να βρεθούν οι ευρωπαϊκές πόλεις, στο στόχαστρο των αντίστοιχων  ρωσικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς. Και φυσικά, δεν επιθυμούν να ξανασφίξει η αμετροεπής αμερικανική ηγεμονία, στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως είχε συμβεί, επί της εποχής της "Σοβιετικής Ενωσης".

Για τους λόγους αυτούς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν επιτίθεται, στην Ουκρανία, αν και είναι πανέτοιμος να το πράξει, εάν και όποτε κρίνει ότι θα χρειασθεί. Και για τους ίδιους λόγους, ο Emmanuel Macron και η Angela Merkel προσπαθούν να συνετίσουν την ουκρανική ηγεσία, κόβοντας, προφανώς, τις ελπίδες της, για εμπλοκή του ΝΑΤΟ, σε μια σύρραξη, ανάμεσα, στο Κίεβο και την Μόσχα.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο Πούτιν έπρεπε να καθαρίσει το ουκρανικό ζήτημα τον Φεβρουάριο του 2014. Τώρα έχει μια νέα ευκαιρία. 

Το τί μέλλει γενέσθαι, είναι κάτι που θα περιμένουμε να το δούμε.

Αποπειρώμενοι να μιλήσουμε, ψύχραιμα, για τα 200 χρόνια, από την ελληνική επανάσταση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αγώνας, κατά των "Περσιάνων" κατακτητών εκείνης της εποχής, δεν κρίθηκε, μόνο, στο αιματηρό πεδίο των μαχών, στον ελλαδικό χώρο.

Προφανώς, η ελληνική κοινωνία, χωρίς την επανάσταση, δεν θα μπορούσε και δεν επρόκειτο, ποτέ, να απελευθερωθεί, από τους Οθωμανούς, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι, χωρίς την βοήθεια του εξωτερικού παράγοντα, η ελληνική επανάσταση δεν επρόκειτο να ευδοκιμήσει, αφού αυτό προέκυπτε, από την αδυσώπητη πραγματικότητα, ιδίως, όταν τα αιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ πασά, εισέβαλαν, στον απαλευθερωμένο ελληνικό χώρο και ουσιαστικά, στην μεγίστη πλειοψηφία του, τον κατέλαβαν.

Αυτό, που δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι ότι, ακόμη και μετά την μεγάλη ήττα και την βύθιση του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, στο Ναυαρίνο, από τους στόλους των τρι μεγάλων δυνάμεων εκείνης της εποχής, η Υψηλή Πύλη, στην Κωνσταντινούπολη και ο σουλτάνος Μαχμούτ Β', δεν υποχώρησαν και ο στρατός του Ιμπραήμ εξακολούθησε να λυμαίνεται την Πελοπόννησο. Παρά τα όσα λέγονται, δεν είναι η ναυμαχία στο Ναυαρίνο, η αιτία, για την επικράτηση της ελληνικής επανάστασης. 

Έτσι, κάπου εδώ, φθάνουμε, στην επιρροή του εξωτερικού παράγοντα, στην επικράτηση της ελληνικής επανάστασης. Και φυσικά, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι η επιρροή αυτή υπήρξε, εξόχως, ανισοβαρής, αφού η Αγγλία υπήρξε εχθρική, στην ελληνική επανάσταση, την οποία θεωρούσε, σωστά, ως υποκινούμενη από την Ρωσία και στην συνέχεια (όπως και η Γαλλία των Βουρβώνων), αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, που δημιούργησε η επικράτηση της επανάστασης, χωρίς όμως να επιδιώκει την διάσπαση του οθωμανικού χώρου και περιοριζομενη, στην υποστήριξη ενός καθεστώτος αυτονομίας, υποτελούς, στην Υψηλή Πύλη. 

Κακά τα ψέμματα. Χωρίς την Ρωσία, δεν επρόκειτο να γίνει τίποτε. Η οθωμανική ελίτ παρέμεινε, σταθερή, στην γραμμή της κατάπνιξης της ελληνικής επανάστασης, διότι έβλεπε ότι μπορούσε να την επιτύχει. 

Τότε ήταν, που έκανε το λάθος να κλείσει τα στενά του Βοσπόρου, πλήττοντας την Ρωσία και το διεθνές εμπόριο, με αποτέλεσμα να επιτεθεί η Μόσχα, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και να δείξει, στην πράξη, ότι αυτή ήταν, απολύτως αδύναμη, αφού, σε αυτόν τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-29, ο ρωσικός στρατός έφθασε έξω από την Κωνσταντινούπολη, υποχρεώνοντας την Υψηλή Πύλη, στις 14/9/1829, να υπογράψει την Συνθήκη της Αδριανουπόλεως, στην οποία ο σουλτάνος αποδεχόταν την αυτονομία της Ελλάδας. 

Οι εξελίξεις αυτές έφεραν τον πανικό, στο Λονδίνο, το οποίο έβλεπε ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε μέλλον, με αποτέλεσμα η Αγγλία να αποδεχθεί και να προτείνει την δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το οποίο, καθόλου αβάσιμα, ελπιζε ότι μπορούσε να το ελέγξει, παρά το γεγονός ότι, στην συγκεκριμένη συγκυρία, υποχρεώθηκε να δεχτεί τον πραγματικό αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας, τον Ιωάννη Καποδίστρια, ως κυβερνήτη του ελληνικού κράτους, αφήνοντάς το, σε εκείνη την φάση, υπό την ρωσική επιρροή. 

Κάπως έτσι, η επίσημη τουρκική ιστοριογραφία, αναφερόμενη, στην ελληνική επανάσταση ομιλεί, για ραδιουργίες των ξένων και εν μέρει, έχει δίκιο. Αλλά εκεί που έχει άδικο, είναι το ότι αρνείται να δει πως η τουρκική διοίκηση είναι εκείνη που έκανε επιρρεπείς την ελληνική ελίτ και τον ελληνικό πληθυσμό, στην προσφυγή, στην επαναστατική διαδικασία, που κατέληξε, στην πρωτοφανή απόσχιση του ελλαδικού χώρου, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την δημιουργία του πρώτου ανεξαρτήτου κράτους, σε πρώην εδάφη της. 

Αυτή είναι η αλήθεια, για την επικράτηση της ελληνικής επανάστασης, την οποία αλήθεια είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε, χωρίς αυτό να μειώνει, καθόλου τους αγώνες εκείνης της γενιάς των Ελλήνων. 

Κάθε άλλο... 

Τελικά, θέλοντας και μη, ο Donald Trump κατάφερε να σύρει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, στις προσωπικές του επιλογές, αφού 43 από τους 50 γερουσιαστές του κόμματος ψήφισαν κατά της καθαίρεσής του, από την θέση του προέδρου των ΗΠΑ (ενώ, εδώ και σχεδόν, έναν μήνα έχει παύσει να είναι πρόεδρος).

Βέβαια και οι 7 ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές, που ψήφισαν, υπέρ της καθαίρεσής του, δεν μπορούν να αγνοηθούν, αλλά, παρά το γεγονός ότι εκφράζουν την θέληση της πολιτικής και της κομματικής ελίτ, δεν εκφράζουν, καθόλου, την μεγάλη πλειοψηφία της κομματικής βάσης και των ψηφοφόρων, που έχουν πεισθεί ότι ο Jo Biden νόθευσε και έκλεψε τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. 

Πολλοί λένε ότι η απαλλαγή του Donald Trump, από τις κατηγορίες, ήταν αναμενόμενη, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ αυτός, που δημιούργησε τις συγκεκριμένες, τις παρούσες πολιτικές συνθήκες, ώστε η απαλλαγή του να καταστεί αναπόφευκτη.

Προφανώς, αυτή η επιτυχία του απελθόντος προέδρου είναι πολύ μεγάλη και φυσικά, του λύνει τα χέρια και του επιτρέπει να παραμείνει, στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, ως ένας ισχυρός και πάντοτε, απρόβλεπτος παράγοντας, παρά την απομόνωσή του, από την πολιτική και οικονομική ελίτ της Ουάσινγκτων, η οποία δεν θέλει ούτε να τον βλέπει. 

Ο Donald Trump βλέπει, πλέον, προς τις προεδρικές εκλογές του 2024, στις οποίες, με οποιονδήποτε τρόπο, θα είναι υποψήφιος, εάν, φυσικά, ζήσει, μέχρι τότε, αφού έχει τα χρονάκια του - είναι 75 χρονών και τότε θα είναι στα 79 του. 

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο διχαστικός Trump, είναι, παράλληλα και συσπειρωτικός, αφού διχάζοντας την κοινωνία καταφέρνει να συσπειρώνει τους ψηφοφόρους του. Ως εκ τούτου, έχει την ικανότητα να δημιουργήσει εκείνο το πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα, που θα τον κρατήσει, μέσα, στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ, με ενδιάμεσο σταθμό τις εκλογές για το Κογκρέσου και τις Πολιτείες, που θα γίνουν το 2022, στις οποίες, προφανώς, θα υποστηρίξει συγκεκριμένους υποψήφιους, που θα συγκροτήσουν αυτό το ρεύμα, ενώ εγώ δεν αποκλείω να διεκδικήσει κάποια επίσημη θέση γερουσιαστή, ή βουλευτή, ή κυβερνήτη.

Θα τα καταφέρει; 

Αυτό είναι κάτι, για το οποίο θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε. 

Μετά την ορκομωσία του Joe Biden, ως προέδρου των ΗΠΑ, απαραίτητο είναι να περιμένουμε να δούμε την πολιτική, που θα εφαρμόσει, στις διεθνείς σχέσεις της χώρας του και ιδίως, αυτές με την Ρωσία, διότι η ιστορία του νέου Αμερικανού προέδρου, στο πεδίο αυτό, δεν είναι καθόλου καλή.

Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι, απλώς, ιστορικό, εάν δούμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, της οικογένειας Biden, σε υποθέσεις διαπλοκής, στην ουκρανική οικονομική και πολιτική ζωή, επί εποχής Ποροσένκο, αλλά και τώρα. 

Το πρόβλημα του εγγενούς συμφεροντολογικού, ιδεολογικοφανούς, αλλά κυρίως, στρατηγικού αντιρωσισμού του προέδρου Joe Biden είναι, απολύτως, παροντικό και θα καταστεί δόγμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, με συγκεκριμένες και άκρως, επικίνδυνες δράσεις, εάν λάβουμε, υπόψη μας, την πρόσφατη δήλωσή του ότι σκοπεύει να εντάξει την Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ, αλλάζοντας, άρδην, τις γεωπολιτικές ισορροπίες, στην Μαύρη Θάλασσα, στην κεντροανατολική Ευρώπη, αλλά και στον εγγύτερο ευρασιατικό χώρο.

Η προεδρία Biden σημαίνει ότι, μετά την εποχή του Donald Trump, η επάνοδος, στην διοίκηση της Ουάσινγκτων, της μερίδας αυτών, που εκπροσωπούν την ολιγαρχία του βαθέος αμερικανικού κράτους και την κυριαρχία του, στον πλανήτη, είναι δεδομένη. Και φυσικά, αυτή η επάνοδος πρόκειται να σημαδευετεί, από πράξεις, οι οποίες θα θέσουν τέρμα, στις ειδυλλιακές σχέσεις Trump - Πούτιν και στις σχέσεις συνεννόησης, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. 

Εκ των πραγμάτων, η εκπαραθύρωση του Donald Trump, από την εξουσία, σημαίνει την επιστροφή του άμεσου κινδύνου ενάρξεων πολέμων, οι οποίοι, όταν ξεσπάσουν, θα μετεξελιχθούν, σε περιφερειακούς πολέμους, γεγονός που θα σημάνει ότι αυτοί είναι, σφοδρότατα, πιθανόν, να γενικευθούν. 

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο, στην διεθνή σκηνή, είναι η Ουκρανία και το μακροχρόνιο πρόβλημα, που δημιούργησαν, η πτώση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, τον Φεβρουάριο του 2014 και το αντιρωσικό καθεστώς, που εγκαθιδρύθηκε, εκεί, με την, εχθρική, μεν, αλλά υπαρκτή, δε, ανοχή της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν. 

Ο Joe Biden, λίγο πριν αναλάβει την προεδρία των ΗΠΑ, δήλωσε ότι σκοπεύει να εντάξει την Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ, κάτι, στο οποίο η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν αντιτίθεται, σφοδρότατα και προφανώς, θα πράξει ό,τι πρέπει να πράξει, προκειμένου να μην συμβεί. 

Οι προθέσεις αυτές της Μόσχας είναι, σαφέστατα, γνωστές, στην Ουάσινγκτων και στον νέο Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος, με δεδομένη την ανεπάρκειά του, στα θέματα που αφορούν την εξωτερική πολιτική της χώρας του, αφού πάνω από 40 χρόνια ασχολείται, με αυτήν και έχει πέσει έξω, σε ολα, σχεδόν, τα θέματα, με τα οποία έχει καταπιαστεί, καθίσταται επικίνδυνος να ξεκινήσει έναν πόλεμο, στην Ουκρανία, τον οποίο, μάλιστα, εάν επιχειρήσει, θα τον χάσει. 

Είναι περισσότερο, από προφανές ότι η μοσχοβίτικη ολιγαρχία δεν πρόκειται να επιτρέψει την επέκταση της ρωσικής γεωπολιτικής καταστροφής, που επήλθε, με την αυτοδιάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης". 

Και φυσικά, αυτό σημαίνει ότι η ρωσική ελίτ θα αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας, στο ΝΑΤΟ, με κάθε διαθέσιμο μέσο. Ακόμη και - πρωτίστως - με πόλεμο. 

Θα τολμήσει, λοιπόν, ο Joe Biden να αποπειραθεί να βάλει την Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ; 

Ελπίζω πως όχι. Αλλά, όπως έγραψα, το τι ελπίζω εγώ δεν έχει καμία σημασία. 

Το μέλλον είναι μπροστά μας και θα δούμε τι μας επιφυλάσσει.