Με όσα έγραψε, στο βιβλίο του ‘‘Γη της επαγγελίας’’, για την εκκίνηση της ελληνικής κρίσης του 2010, ο πρώην πρόεδρος των Η.Π.Α. Barack Obama, είναι γεγονός ότι έξυσε παλαιές πληγές, οι οποίες, όμως, παραμένουν επίκαιρες, διότι εξακολουθούν να αιμορραγούν.

Το κυριότερο όλων, βέβαια, δεν βρίσκεται, στο περιεχόμενο των γραφομένων, από τον συγγραφέα, το οποίο είναι, προφανώς, αληθές και αναμφισβήτητο. Το κυριότερο όλων βρίσκεται, σε όσα δεν λέει ο Barack Obama και τα οποία μπορώ να ισχυρισθώ ότι τα έχω επισημάνει, μια δεκαετία πριν, όταν, δηλαδή ξέσπασε η ελληνική κρίση και η οποία δεν ήταν, φυσικά, ένα τοπικό και μεμονωμένο φαινόμενο, αφού, απλώς, ήταν και παραμένει μια ακραία εκδοχή της διαρκούς πολιτικοοικονομικής κρίσης της ευρωζώνης, τα τοξικά απόβλητα της οποίας έχουν δηλητηριάσει, σε προχωρημένο στάδιο και την ‘‘Ευρωπαϊκή Ένωση’’.

Ας δούμε, όμως, τις διαπιστώσεις του Αμερικανού πρώην προέδρου, που αναφέρονται, στις στάσεις και στα έργα, κυρίως, της Angela Merkel και του Nicolas Sarkozy, προκειμένου να μπορέσουμε να αναφερθούμε, στο θέμα, με το οποίο ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος ασχολείται.

Πράγματι, όσα γράφει ο Barack Obama είναι αληθή. Ο Nicolas Sarkozy, κυρίως, αλλά και η Angela Merkel πραγματοποίησαν, με την εφεύρεση των Μνημονίων, που επέβαλαν, στην ελληνική κοινωνία, με την πλήρη συμμετοχή του ελληνικού αστικού και του κομμουνιστογενούς πολιτικού προσωπικού της χώρας μας, μια διάσωση κυρίως των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών, οι οποίες είχαν εκτεθεί (με πλήρη ευθύνη της μπατιροτραπεζικής ελίτ, που τις διοικούσε και τις διοικεί, αλλά και των πολιτικών ελίτ, που, με τον καλύτερο, ή τον χειρότερο τρόπο – και συνήθως, με τον χειρότερο, ή, έστω με κακό τρόπο - υπηρετούν τα συμφέροντα της γαλλογερμανικής ολιγαρχίας), στο τοξικοποιημένο, από το ευρώ, ελληνικό δημόσιο χρέος. Και προς το παρόν, τις έσωσαν, από την επαπειλούμενη κατάρρευση, την οποία θα προξενούσε – και θα προξενήσει, εάν προκύψει, στο μέλλον - μια αθέτηση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. 

Αλλά, ο, ομολογουμένως, άθλιος τρόπος, με τον οποίο δημιουργήθηκε και αντιμετωπίσθηκε, ως προς την ελληνική εκδοχή της, η τραπεζική κρίση, το 2010 (την οποία θέλησαν, απατηλά, να την εμφανίσουν, απλώς, ως ελληνική δημοσιονομική κρίση) υπήρξε και είναι ένα τριτογενές πρόβλημα και προέκυψε, ως απότοκο του δευτερογενούς προβλήματος, το οποίο εντοπίζεται, στην ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη. 

Όμως, ο σκληρός πυρήνας του πρωτογενούς προβλήματος, που οδήγησε, στην τραπεζική κρίση του 2010, η οποία εξακολουθεί να υφίσταται, ως ένα ανοικτό ευρωπαϊκό ζήτημα, βρίσκεται, στην ίδια την κατασκευή και την ύπαρξη της ευρωζώνης, ως διακρατικής νομισματικής ένωσης οικονομιών, οι οποίες έχουν, μεταξύ τους, τεράστιες αποκλίσεις και διαφορετικές δομές. 

Αυτό, που δεν λέει – και δεν έχει κανέναν λόγο να το πει, ούτε και να το γνωρίζει, ή να τον ενδιαφέρει – ο Barack Obama, είναι ότι η τραπεζική κρίση, που προξένησε η ανόητη ανακοίνωση και το τρισάθλιο φούσκωμα του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, που ενεργοποίησε την, επί σειράς ετών, κουκουλωμένη τοξικότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, υπήρξε προϊόν της μετατροπής της νομισματικής έκφρασης του χρέους αυτού, σε ευρώ, μετά την κατάργηση της δραχμής, στην οποία το, εν λόγω, χρέος ήταν εκφρασμένο, έως το 2002, που η Ελλάδα εντάχθηκε, στην νομισματική ζώνη του ευρώ.

Μέχρι το 2001, που το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν εκφρασμένο, κατά 85%, σε δραχμές και κατά 15%, σε δολλάρια Η.Π.Α., ή άλλα ξένα νομίσματα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, μπορούσε, μέσω του εκτεταμένου εσωτερικού δανεισμού και της νομισματοκοπής, να εξυπηρετείται, άνετα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, παρά το γεγονός ότι, για πολλά χρόνια, υπερέβαινε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ.

Όμως, από το 2002, που η Ελλάδα εντάχθηκε, στην ευρωζώνη, τα πράγματα άλλαξαν, δραματικά, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος εκφράστηκε, πλέον, σε ευρώ, με αποτέλεσμα να μετατραπεί, σε ένα τοξικό και δολοφονικό, για την ελληνική οικονομία χρέος, αφού δεν μπορούσε, πια, να εξυπηρετηθεί, από την ελληνική οικονομία και τους όποιους κυβερνητικούς χειρισμούς, διότι, ο, μεν, τραπεζικός δανεισμός γινόταν, με νόμισμα, όχι την μαλακή και εσωτερικά, διαχειρίσιμη δραχμή, αλλά το σκληρό ευρώ και χωρίς δυνατότητα προσφυγής, στην νομισματοκοπή, την οποία ελέγχει η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ.

Στην ουσία, όπως πολλές φορές έχω γράψει, πρωτίστως, η ελληνική οικονομία χρεωκόπησε, αφανώς, από το 2002, που η χώρα εντάχθηκε, στην ευρωζώνη (όπως συνέβη και στις άλλες χώρες, που υιοθέτησαν, ως νόμισμά τους, το ευρώ). Αυτό, όμως απεκρύβη, από όλους και η ευρωμπατροτραπεζοκρατία προχώρησε, στην έκθεσή  της, στο ελληνικό δημόσιο (αλλά και στο ιδιωτικό) χρέος - όπως και στο ιταλικό και στα άλλα χρέη των χωρών της ευρωζώνης -, με την αγορά των ελληνικών κρατικών ομολόγων, παρά την εγνωσμένη τοξικότητά τους.  

Από εκεί και πέρα, η επίσημη ελληνική χρεωκοπία και πολύ περισσότερο, η χρεωκοπία της ευρωζώνης (η οποία φυτοζωεί, με τα προγράμματα της ‘‘προσωρινής’’ και αενάως, παρατεινόμενης νομισματικής ποσοτικής χαλάρωσης της Ε.Κ.Τ.) και όλα όσα προέκυψαν και εξακολουθούν να προκύπτουν, μετά από αυτήν, επήλθαν, δίκην φυσικού φαινομένου.

Και τούτο διότι η ευρωζώνη, ως, πρωτίστως, πολιτική επιλογή των ευρωπαϊκών ελίτ, κατέστη, εκ των πραγμάτων, μια τοξική και φυσικά, καταστροφική οικονομική επιλογή. Και έτσι, θα εξακολουθήσει να παραμένει.

Απλά, αλλά, συνάμα και αληθή πράγματα…