Η δυσαρέσκεια, που απλώνεται, στην ελληνική κοινωνία, για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθίσταται, όσο περνάει ο καιρός, εντεινόμενα έκδηλη, εξ αιτίας των, εδώ και έναν χρόνο, επίμονων, αλλά και συγχρόνως, αποτυχημένων περιοριστικών πολιτικών, για την αντιμετώπιση του COVID-2019, αλλά, συνάμα, είναι και αναποτελεσματική, αφού δεν υπάρχει και δεν δημιουργείται ένας πολιτικός, ή κοινωνικός φορέας, ή και περισσότεροι του ενός, που να μπορούν να καρπωθούν και να εκφράσουν αυτή την δυσαρέσκεια. 

8/12/2003 : Γυρνώντας πίσω, 17 χρόνια και 3 μήνες, στα στιγμιότυπα, από την δικαστική απόφαση, στην πρώτη δίκη της 17Ν, δεν μπορούμε να μην διαπιστώσουμε τα θεωρητικά και τα πραγματικά αδιέξοδα της δράσης της...

Η λήξη της απεργίας πείνας και ο μη θάνατος του Δημήτρη Κουφοντίνα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο πρωθυπουργός αντιμετώπισε την υπόθεση της απεργίας πείνας του "Λουκά" της 17Ν, με μη ουσιώδη πολιτικά αντανακλαστικά και είχε κύριο κίνητρο την εκδίκηση, για τον φόνο του Παύλου Μπακογιάννη, όπως, άλλωστε, έχω, πρόσφατα, γράψει.Τον λύγισε και τον νίκησε, μεν, αλλά αυτό, κάλλιστα, θα μπορούσε και να μην συμβεί. 

Λέγεται ότι, προκειμένου να συσπειρώσει την ακροδεξιά βάση του κόμματός του, όπου έχει διαρροές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα άφηνε τον Δημήτρη Κουφοντίνα να πεθάνει, για ένα απλό διαδικαστικό και καθόλου ουσιαστικό ζήτημα, διότι, κακά τα ψέματα, το ζήτημα του, αν ο Κουφοντίνας συνέχιζε την κράτησή του, στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως ζητούσε ο ίδιος, ή στις φυλακές Δομοκού, που ήθελε η κυβέρνηση, δεν είναι θέμα ουσίας. Κάλλιστα, μπορούσαν να τον στείλουν, στον Κορυδαλλό και το θέμα να λήξει εκεί.

Δεν είναι αβάσιμο το επιχείρημα, αλλά οι διαρροές, από την ακροδεξιά νέο δημοκρατική εκλογική βάση, δεν θα επηρεασθούν, από την σκληρή αντιμετώπιση του Κουφοντίνα. Θα επηρεασθούν, από την γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης και μπορώ να πω, από την είσοδό τους, σε αυτήν, δηλωμένων και αποκατεστημένων ομοφυλόφιλων, γεγονός, που δημιουργεί απαρέσκεια, λαμβανομένων υπόψη των κοσμοπολιτικών πεποιθήσεων και των εφαρμοσμένων πολιτικών του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν.

Αυτό, που, τελικά, έκανε ο πρωθυπουργός, σκοπεύοντας να αφήσει τον ισοβίτη φυλακισμένο Δημήτρη Κουφοντίνα  να πεθάνει, με τον, ομολογουμένως, βασανιστικό τρόπο της απεργίας πείνας, είναι να κοντέψει να τον τοποθετήσει, παρά τα αχρείαστα και αδιέξοδα εγκλήματά του, στο πάνθεον των σύγχρονων συμβόλων πολιτικής αυτοθυσίας, κάτι δηλαδή, σαν τον Bobby Sads, παρά το γεγονός ότι η 17Ν δεν απέκτησε λαϊκή βάση όπως και ο ίδιος ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είχαν την ενεργό στήριξη ενός μαζικού κινήματος, όπως ο IRA και ο Ιρλανδός αντάρτης πόλεων.

Αυτή η ανοησία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ως μικρή. Απλώς, υπήρξε τυχερός. Ο αντίπαλος έκανε πίσω. Και καλώς έπραξε, που διέκοψε την απεργία πείνας. 

Ηταν μεγάλη η ανοησία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πολύ μεγάλη, διότι, ανάμεσα στα άλλα, θα τον καθιστούσε συνυπεύθυνο, στην αυτοκτονία του Δημήτρη Κουφοντίνα, που ευτυχώς, με την λήξη της απεργίας πείνας του τελευταίου, αποφεύχθηκε. 

Απλώς, ελπίζω ότι όλη αυτή η κακή ιστορία δεν θα έχει συνέχεια. Διότι η ανάρρωση του πρώην απεργού πείνας δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Είναι πολύ δύσκολη και αν επιβιώσει, θα του αφήσει κουσούρια, άγνωστης έκτασης, ενώ ο κίνδυνος του θανάτου, για ένα χρονικό διάστημα, είναι, πάντα, παρών. Και το να φθάσει στο σημείο να μπορέσει να φάει, είναι κάτι, που θέλει τον χρόνο του.

Το τι πρόκειται να συμβεί, μετά την (πύρρειο, ίσως) νίκη της κυβέρνησης είναι κάτι, που θα το δούμε. 

Η αντιπαράθεση της κυβέρνησης, με τον ισοβίτη φυλακισμένο, εδώ και σχεδόν, 19 χρόνια, Δημήτρη Κουφοντίνα, καλά κρατεί και φυσικά, είναι πολύ δυσάρεστη και απαράδεκτη, διότι εμφανίζεται, ως μια προσωπική αντιπαράθεση του πρωθυπουργού, με έναν κρατούμενο. 

Το δυστύχημα, στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτή η αντιπαράθεση είναι έτσι όπως εμφανίζεται. Ο πρωθυπουργός, με όργανα τον υπουργό Δικαιοσύνης και την κ. Σοφία Νικολάου, κοντράρεται, από θέση, καταφανούς και συντριπτικής ισχύος, με τον κρατούμενο 17Νοεμβριστή Δημήτρη Κουφοντίνα, ενεργώντας, ουσιαστικά και αφήνοντας, στην άκρη οποιαδήποτε τυπικότητα, εκδικητικά, ως μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη, για την δολοφονία, το 1989, του Παύλου Μπακογιάννη, άνδρα της αδερφής του και πατέρα των ανηψιών του Κώστα και Αλεξίας. Και αυτή η εκδίκηση συγκεκριμενοποιείται με την χειροτερευση του καθεστώτος εγκλεισμού του κρατουμένου. Τον απομάκρυναν από τις αγροτικές φυλακές και φυσικά, του αρνούνται τις άδειες εξόδου. 

Για να είμαι ξεκάθαρος και αντικειμενικός πρέπει να πω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η οικογένεια Μητσοτάκη και πολύ περισσότερο τα παιδιά του Παύλου Μπακογιάννη έχουν κάθε δικαίωμα να μισούν, να θέλουν να εκδικηθούν και να μην ικανοποιούνται, από την ποινή των ισοβίων δεσμών και τις όποιες συνθήκες φυλάκισης του Δημήτρη Κουφοντίνα. 

Ο πρωθυπουργός, όμως, δεν δικαιούται να εκδικείται και να αντιπαρατίθεται, με έναν κρατούμενο. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιεί την ισχύ, που του δίνει το αξίωμά του, για να τον τιμωρήσει, ακόμη περισσότερο. 

Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιλέξει έναν εσφαλμένο, έναν κακό δρόμο, στην περίπτωση αυτή και ως εκ τούτου, εκτίθεται, ενώ ο Δημήτρης Κουφοντίνας επέλεξε, ως αντίδραση, την απεργία πείνας, η οποία, εάν είναι πραγματική και τράβηξε, μέχρι το τέλος, θα έχει ένα κακό τέλος. 

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα, πέραν του ότι δεν είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να τα βάζει και να ασχολείται με έναν φυλακισμένο, ο οποίος, αρεστόν, ή μη, έχει δικαιώματα. 

Ο πρωθυπουργός έχει την δυνατότητα να παύσει να ασχολείται με έναν φυλακισμένο και να τον αφήσει, στην τύχη του, χωρίς να χειροτερεύει τις συνθήκες κράτησής του. 

Δεν εξελέγη, για να παιδονομεί τους φυλακισμένους. Άλλη είναι η δουλειά του.

Και παρεμπιπτόντως, αυτή την δουλειά δεν την κάνει, καθόλου, καλά. 

Με δεδομένη την ασφυκτική πίεση που δέχονται οι βουλευτές και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από το μεγάλο κοινό των, υπό συνταξιοδότηση, ασφαλισμένων και ύστερα, από μια μακάρια και συνάμα, εξαντλητική καθυστέρηση, που συνοδεύεται από τις καταστροφικές ρυθμίσεις του Ν. 4670/2020, με την καρικατούρα της, τυφλά, αντιγραφικής ένταξης του επικουρικού ΕΤΕΑΕΠ, στην άλλη καρικατούρα, αυτήν του υποτιθέμενου, ως ενιαίου ασφαλιστικού φορέα ΕΦΚΑ, που μετονομάστηκε, για λόγους εντυπωσιασμού και ουδόλως, ουσίας, σε ηλεκτρονικό "e-ΕΦΚΑ", ο πρωθυπουργός, πριν λίγες ημέρες, ανακοίνωσε την τοποθέτηση  manager, στον τομέα των συντάξεων, προκειμένου να επιταχυνθεί η λιμνάζουσα έκδοσή τους.

Είναι, όμως, ο μάνατζερ, που τους λείπει, προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα, το οποίο είναι ότι δεν είναι καθόλου επαρκής ο ρυθμός των εκδιδόμενων συντάξεων;

Στην πραγματικότητα αυτό, που λείπει, από την κυβέρνηση δεν είναι ο μάνατζερ. Είναι το σχέδιο, για την λύση του προβλήματος της επιτάχυνσης της έκδοσης νέων συνταξεων, γεγονός που συνδυάζεται με την βούλησή της, για τον μεσομακροπρόθεσμο περιορισμό της συνταξιοδοτικής δαπάνης, τον οποίο έχει αναλάβει, ως μνημονιακή υποχρέωση, έναντι των ευρωθεσμών.

Βέβαια, υπάρχει και η δυσμενής συγκυρία, με την υγειονομική κρίση του COVID-2019 και το ακατανόητο και συνάμα, ανόητο μέτρο της μακρόσυρτης, εκ περιτροπής, εργασίας των υπαλλήλων, στους χώρους των δημοσίων υπηρεσιών και της παραμονής τους, στα σπίτια τους, που εμποδίζει και καθυστερεί επί πολύ, την επεξεργασία των εκκρεμών συνταξιοδοτικών υποθέσεων. Και φυσικά, αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί, αλλά και πριν τον COVID-2019, το πρόβλημα παρέμενε υπαρκτό. Η υγειονομική κρίση, απλώς, το ενέτεινε.

Αλλά, πέραν, από αυτό το υπαρκτό πρόβλημα, που οι κυβερνώντες δημιούργησαν, τα κυριότερα προβλήματα τους είναι ότι δεν έχουν σχέδιο και ότι δεν έχουν - και κατ' ουσίαν, δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν - λεφτά, για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των εκκρεμών συντάξεων, που στοιβάζονται και διογκώνονται. 

Ο e-ΕΦΚΑ χρειάζεται, άμεσα, επενδύσεις, για ηλεκτρονικοποιήσει έναν τεράστιο και χαοτικό όγκο χειρόγραφου υλικού και για εκσυγχρονίσει τα ηλεκτρονικά του προγράμματα. Χρήματα, όμως, δεν είναι διαθέσιμα. 

Η ανυπαρξία οποιουδήποτε στοιχειώδους σχεδιασμού φάνηκε, πριν έναν χρόνο, όταν, με πρόχειρο και κατά κυριολεξία, γονατογραφικό τρόπο, ο ανεκδιήγητος Γιάννης Βρούτσης πέρασε στην βουλή, τον Ν. 4670/2020, με τον οποίο ενέταξε το ενιαίο επικουρικό ταμείο του ΕΤΕΑΕΠ, στον ΕΦΚΑ, ως χωριστή γενική διεύθυνση επικουρικής ασφάλισης, κρατώντας, όμως την εσωτερική διάρθρωση και δομή αυτής της γενικής διεύθυνσης, περίπου, έτσι όπως ήταν, πριν την ένταξη του ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ. 

Με λίγα λόγια, αυτό που άλλαξε ήταν η ταμπέλα και σχεδόν τίποτε περισσότερο, αφού οι κύριες συντάξεις παρέμειναν, ανοήτως, χωριστές, από τις επικουρικές, την στιγμή, ακριβώς, που, με την ένταξη του ΕΤΕΑΕΠ, στον ΕΦΚΑ, θα έπρεπε να αναιρεθεί η καταστροφική πολιτική του διαχωρισμού των κύριων και των επικουρικών ασφαλιστικών οργανισμών, που προώθησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και να συγχωνευθούν όλες οι συντάξεις (κύριες και επικουρικές), προκειμένου να υπάρξει ένα γρήγορο παραγωγικό αποτέλεσμα. 

Κάπως έτσι, πέρασε ένας ολέθριος χρόνος απραξίας, ενώ ήλθε και η υγειονομική κρίση, για να ολοκληρώσει την καταστροφή. 

Και αφού συνέβησαν όλα αυτά, τα οποία έχουν επισημανθεί, στην κυβέρνηση και στον ίδιο τον πρωθυπουργό, τώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θυμήθηκε την καθιέρωση μάνατζερ, για τις συντάξεις. 

Μα, το πρόβλημά του δεν είναι ο μάνατζερ. Ο e-ΕΦΚΑ έχει εποπτεύον Υπουργείο και το κυριότερο, έχει Διοικητή, Υποδιοικητές και Γενικούς Διευθυντές, που θα μπορούσαν να κάνουν, κατ' ανάθεση, αυτή την δουλειά. 

Αν κρίνει ο πρωθυπουργός ότι κάποιοι, από αυτούς, δεν είναι επαρκείς, μπορεί να τους αλλάξει, όπως, σωστά, έπραξε, με τον αποτυχόντα Γιάννη Βρούτση. Και φυσικά, το ίδιο μπορεί να πράξει και με την διορισμένη Διοίκηση του ΕΦΚΑ, η οποία και αυτή, προφανώς, δεν αποτελείται από ανθρώπους, που να είναι επαρκείς, αφού η κυβέρνηση κρίνει ότι χρειάζεται μάνατζερ, για να βγάλει τις εκκρεμότητες, στις συντάξεις. 

Στην πραγματικότητα, βέβαια, όλοι τους οι ασκούντες εξουσία, είναι ανεπαρκείς. 

Αλλά, αυτό, περιμένοντας το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ότι θα παρουσιάσει, μέσα, στο τρέχον πρώτο εξάμηνο του έτους, είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα συζήτηση, που θα την κάνουμε, στην ώρα της. 

Όπως φαίνεται και ακούγεται, ο πρωθυπουργός, λίγο πριν το τέλος του 2020, ευρίσκεται ενώπιον εισηγήσεων των συνεργατών του (Τάκης Θεοδωρικάκος κλπ), για προσφυγή, στις κάλπες, την ερχόμενη άνοιξη, πιθανώς, τον Μάϊο του 2021. Άφησε τον καιρό να περάσει και δεν προχώρησε, στην πραγματοποίηση βουλευτικών εκλογών, τον περασμένο Σεπτέμβριο, με αποτέλεσμα να χάσει μια σημαντική ευκαιρία, για έναν εκλογικό περίπατο και κυρίως, για την, χωρίς κόστος και με ουσιαστικά εκλογικά κέρδη, εξουδετέρωση του νόμου για το αναλογικό εκλογικό σύστημα, που ψήφισε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με το οποίο θα πραγματοποιηθούν, αναγκαστικά, οι επόμενες εκλογές.

Προφανώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί το σφάλμα, που διέπραξε και τώρα το ξανασκέπτεται, όχι επειδή έχει, τώρα, κάποιον σοβαρό αντίπαλο, απέναντί του, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να παραπαίει, ανάμεσα, στο 20% και στο 25%, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι δεν έχει, καν, κεφαλαιοποιήσει το εκλογικό ποσοστό του 31,5%, που πήρε, στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, αλλά επειδή φοβάται ότι, μακροπρόθεσμα, καθώς θα κυλάει ο χρόνος της παρούσας τετραετίας, θα βρεθεί, κάπου, μετά το φθινόπωρο του 2021 και τις αρχές του 2022, σε ένα αδιέξοδο, λόγω του κλίματος, που θα έχει δημιουργηθεί, το οποίο είναι πιθανό να μην του επιτρέψει την παράκαμψη του εκλογικού συστήματος, που ψήφισε η απελθούσα βουλή, με την διεξαγωγή διπλών εκλογών, εκ των οποίων οι δεύτερες ο πρωθυπουργός επιθυμεί να γίνουν, με το εκλογικό σύστημα, που πέρασε, στην παρούσα βουλή, η κυβέρνησή του. 

Φυσικά, αυτές οι σκέψεις του πρωθυπουργού και του κυβερνητικού επιτελείου δεν γίνονται, στο κενό και δεν είναι κρυφές, αφού, ήδη, στον χώρο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης έχει αρχίσει και με πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και της Φώφης Γεννηματά, να γίνεται μια παρασκηνιακή συζήτηση για μια ‘‘προοδευτική κυβέρνηση’’, η οποία συζήτηση, προφανώς, λαμβάνει υπόψη της τους εκλογικούς συσχετισμούς, όπως αυτοί έχουν διαμορφωθεί και όπως θα προκύψουν, εάν και όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφασίσει την προσφυγή, στις κάλπες. Και φυσικά, η συζήτηση αυτή τροφοδοτείται, από την, εκατέρωθεν, δίψα, για την επάνοδο, στην κυβερνητική εξουσία και την κατάληψη των θέσεων, στον κρατικό μηχανισμό. 

Βέβαια, αυτή η συζήτηση, ανάμεσα, στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν πρόκειται να είναι, καθόλου, εύκολη, αφού και αυτοί οι δύο κομματικοί σχηματισμοί αποβλέπουν, στην προσέλκυση εκείνου του μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων, που το 2019 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τώρα αποστασιοποιούνται, μένοντας μετέωροι.

Σε αυτή την αντιπαράθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται, σε καλύτερη θέση, από το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι κιναλίτες θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια να τους προσελκύσουν, αν και δεν είναι, καθόλου σίγουρο ότι ολόκληρο το τμήμα αυτών των ψηφοφόρων θα ψηφίσει ένα από αυτά τα δύο κόμματα.

Όπως φαίνεται, όποτε και αν ο πρωθυπουργός προχωρήσει, εντός του 2021, στην διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να χάσει το άνετο προβάδισμα, που έχει. 

Όμως, άλλο είναι να κάνει εκλογές τον Μάϊο, που θα έχει μια απόσταση, από τον ΣΥΡΙΖΑ, πάνω, από 10 μονάδες και άλλο είναι να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο, ή τον Οκτώβριο, που, στο εκλογικό σώμα, μπορεί να επικρατεί μια τέτοια ρευστότητα, η οποία να μην επιτρέψει την προσφυγή, σε δεύτερες εκλογές και να εγκλωβίσει την Νέα Δημοκρατία, σε μια συγκυβέρνηση, λιγότερο με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και περισσότερο, με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επιθυμούν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες (ή και με τους δύο μαζύ).

Αυτό, που έχει σημασία είναι ότι, σε αυτές τις εκλογές, όποτε και αν πραγματοποιηθούν, η Νέα Δημοκρατία είναι απαραίτητο να υποστεί ένα βαρύ πλήγμα, εξ αιτίας της πολύ κακής διακυβέρνησής της, σε όλους, σχεδόν, τους τομείς και κυρίως, λόγω της κακής οικονομικής πολιτικής, που εφαρμόζει, της ωχαδελφιστικής οίησης, του αυθαίρετου ετσιθελισμού του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, που έχει καταλάβει τον κρατικό μηχανισμό και του σκληρού και κωφού, σε άλλες φωνές, κομματικού και υπολειτουργικού κράτους της ουσιαστικής εξωφρενικής ανομίας, που έχει στήσει, παρέα, με πολλούς πρώην πασόκους και παλαιούς σταλινικούς. (Όμως, άλλο είναι το τί πρέπει να γίνει και άλλο είναι το τί μπορεί να γίνει).

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ψηφισθούν κάποια άλλα από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα. Κάθε άλλο.

Και όλα αυτά, ενώ δεν υπάρχει κανένα φως και καμμία ελπίδα, στον ορίζοντα. 

Αλλά χρήσιμο είναι το να μην βιαζόμαστε. Ουδείς μπορεί να προβλέψει το επερχόμενο μέλλον.

Υπομονή... 

Η κυβέρνηση, προφανώς, θέλοντας να κάνει μια έμπρακτη επίδειξη πολιτικής πυγμής, αποφάσισε να απαγορεύσει την παραδοσιακά, καθιερωμένη πορεία, για την 47η επέτειο της εξέγερσης, κατά της, υπό την διαδικασία ελεγχόμενης, από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον Σπύρο Μαρκεζίνη, δικτατορίας των συνταγματαρχών, στο Πολυτεχνείο.

Αυτή η έμπρακτη επίδειξη πολιτικής πυγμής, προς τα κόμματα της κομμουνιστικής και της κομμουνιστογενούς αριστεράς, στην πραγματικότητα, είναι αχρείαστη και κυρίως, άστοχη και πιστεύω, αστόχαστη.

Είναι αχρείαστη, διότι η ουσιώδης κυριαρχία της έμπρακτης πολιτικής πυγμής της κυβέρνησης είναι δεδομένη, αναμφισβήτητη και διαρκώς παρούσα, στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, μέσα από τον εκπληκτικό έλεγχο της πειθήνιας καθημερινής συμπεριφοράς του πληθυσμού, στα κυβερνητικά κελεύσματα, για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, λόγω του COVID-2019.

Είναι άστοχη, διότι η συγκέντρωση των πολιτών δεν αποτρέπεται. Μπορεί να διαλυθεί, αλλά, ούτως, ή άλλως, με μεγαλύτερο, ή μικρότερο όγκο, θα πραγματοποιηθεί και φυσικά, η κυβέρνηση, παρά την πολιτική πυγμή, που νομίζει ότι θα επιδείξει, στο τέλος, θα εμφανισθεί, στα μάτια της κοινής γνώμης, ως ηττημένη.

Αλλά, πέραν των παραπάνω, η απόφαση της κυβέρνησης είναι, κυρίως, αστόχαστη.

Και είναι αστόχαστη, διότι, ενώπιον μιας κουρασμένης και οικονομικά, εξουθενωμένης κοινωνίας, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη παρουσιάζεται, ως μια κυβέρνηση που επιδεικνύει έναν αλαζονικό αυταρχισμό, ο οποίος, μάλιστα, την αδικεί, διότι την προσομοιάζει, με την κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, ως μεταχειριζόμενη αστυνομικές πρακτικές εκείνης της ζοφερής περιόδου.

Όμως, το αστόχαστο περιεχόμενο της κυβερνητικής απόφασης, που αφορά την απαγόρευση της πορείας, για την επέτειο της εξέγερσης του Νοεμβρίου του 1973, δεν εξαντλείται, στα προλεγόμενα. Η κυβερνητική απόφαση, η οποία ελήφθη και επειδή οι κυβερνητικοί επιτελείς θεωρούν ότι μπορούσαν να την πάρουν, επειδή η αριστερή αντιπολίτευση είναι πολυδιασπασμένη και χωρίς την ύπαρξη διαύλων επικοινωνίας, μεταξύ των κομμάτων, που την απαρτίζουν, αυτό, που κατάφερε – προφανώς, λόγω και της φραστικής επίθεσης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο κοινοβούλιο, εις βάρος του ΚΚΕ -, είναι να προκύψει ένα, ομολογουμένως, μη αναμενόμενο κοινό κείμενο των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25), με το οποίο καταδικάζεται η κυβερνητική απόφαση, η οποία αντιμετωπίζεται, ορθότατα, ως επίδειξη αυταρχισμού.

Φυσικά, αυτή η κοινή δήλωση των τριών κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς μπορεί να είναι ένα περιστασιακό γεγονός, αλλά αποδεικνύει ότι έχουν αποκατασταθεί και υπάρχουν, πλέον, δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ τους, κάτι που, έως πρόσφατα, δεν ήταν δεδομένο. Αυτό, τώρα και λόγω της κυβερνητικής απόφασης, φαίνεται να αλλάζει. 

Βέβαια, μένει να δούμε το, εάν πρόκειται να έχει συνέχεια. Δεν είναι δεδομένο ότι θα έχει. Και πολύ περισσότερο, δεν σημαίνει ότι θα προχωρήσει, σε κάτι το πιο ουσιαστικό (πχ, σε μελλοντικές κοινές δράσεις). Όμως, από μόνη της αυτή η κοινή δήλωση αναρριπίζει ελπίδες, στο αριστερό ακροατήριο του πληθυσμού της χώρας και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, μεσομακροπρόθεσμα, να τις αναπτερώσει και να τις επεκτείνει, σε περισσότερα τμήματα του συνόλου των εξουθενωμένων πολιτών.

Ίδωμεν…